[CUT-BNIOR] THE TEACHER

[ครูจินยอง]

ผมยิ้มรับกับคำบอกเล่าของครูแจบอม ไม่ได้คิดว่าเขาพูดจริงๆหรอก เพราะตอนนี้เขาเมามากแถมพูดจบก็ล้มพับซุกอยู่ที่หน้าตักของผม ร่างสูงกว่าแน่นิ่งไปจนผมรู้สึกเป็นห่วง ผมอุตส่าห์เตือนเขาแล้วนะว่าไม่ให้ดื่มเยอะเพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่ครูแจบอมก็บอกว่าเขาคอแข็งก็เลยซัดไปหลายขวดเลยล่ะ

ผมค่อยๆขยับตัวเบาๆก่อนจะไปหาผ้านวมมาปูที่พื้นและเก็บพวกแก้วและขวดเหล้าออกไป จากนั้นก็ค่อยๆลากครูแจบอมมานอนบนผ้านวมและนั่งลงข้างๆเขา

ผมชะโงกหน้ามองครูแจบอมที่เมาหลับไม่รู้เรื่องแล้วก็ยิ้มออกมา ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าครูแจบอมคิดยังไงกับผม นักเรียนที่แสนน่ารักของผมคาบข่าวมาบอกประจำเลยแหละ

ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร แต่พอลองสังเกตผมก็พบว่าทุกครั้งที่เจอกันครูแจบอมจะทำเพียงแค่ยิ้มและทักทายไม่กี่คำ ท่าทางของเขาดูเก้อเขินจนผมต้องแอบยิ้ม

ถ้าถามว่าผมชอบเขาไหม...เขาก็ดูดี ดูอบอุ่น ผมก็ชอบ

“อ๊ะ...” ผมตกใจมากเมื่อวงแขนหนาตวัดกอดรัดที่เอวของผม ผมหันไปมองคนที่น่าจะเมาหลับแต่ก็พบว่าเขาลืมตาและมองมาที่ผม แววตาของเขาฉ่ำเยิ้มมากๆ

“ครู...จินยอง...” เขาเรียกชื่อผมเสียงกระเส่าแถมยังกอดผมแน่นกว่าเดิม ผมทำอะไรไม่ถูกก็เลยเอามือดันที่หน้าอกกว้างไว้ก่อน

“เดี๋ยวสิครับ ครูแจบอม” ผมร้องบอกเมื่อเขาพยายามดึงผมให้ล้มลงนอนข้างๆเขา ผมงงและมึนมาก ทำไมครูแจบอมกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรอ

“ผม..ชอบครู...จินยองมากๆเลย...” ครูแจบอมพึมพำ ผมชะงักกับคำบอกเล่าของคนเมา ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาชอบผมแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินเขาพูดออกมาแบบนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเมาแต่ผมเชื่อว่ามันออกมาจากใจของเขา

ไม่เคยได้ยินหรอว่า เวลาเมาคนเราจะพูดความในใจออกมา

“ครับ...ผมรู้ครับ” ผมตอบรับกลับไป รู้อยู่แก่ใจว่าพูดไปเขาก็ไม่รับรู้แต่ผมก็อยากจะพูด

“อือ...” แล้วคนเมาก็หลับไป ผมถอนหายใจออกมาดังฟู่แล้วก็นอนนิ่งๆข้างๆครูแจบอม เวลาผ่านไปสักพักคนเมาก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง

“อ๊ะ..” ผมร้องออกมาที่อยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นมาคร่อมร่างของผมไว้ ใบหน้าของเขาใกล้ผมมากจนลมหายใจที่คลุ้งกลิ่นแอลกอฮอล์รินรดที่แก้มของผม ด้วยความที่ผมทั้งเขินและตกใจก็เลยหันหน้าหนีแต่ก็กลับกลายเป็นว่าเปิดทางให้ครูแจบอมซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม

“อืม...” เขาครางในลำคอเหมือนพึงพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมยกมือขึ้นจับไหล่ของครูแจบอมเบาๆ ไม่ได้ผลักเขาออก แค่จับไว้เฉยๆ

“ครูแจบอมครับ...ครู...อื้อ” ผมพยายามที่จะเรียกให้เขาได้สติแต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าเรียกชื่อ ริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาซะก่อน เสียงและคำพูดทั้งหมดที่ผมเตรียมไว้ก็ถูกกลืนหายไปในลำคอ

การที่ถูกบดจูบแรงๆแบบนั้นทำให้ผมรับไม่ไหว ไม่ใช่ว่าไม่เคยจูบนะ ผมเคย แต่ครั้งนั้นก็ไม่ได้ร้อนแรงขนาดนี้

“ฮึก..” ผมพยายามฝืนหายใจแรงๆเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจเริ่มขาดห้วง ครูแจบอมก็บดขยี้ลงมาไม่ให้ผมได้ตั้งตัว ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดลิ้นของผมทันทีที่ผมเผลอเผยอปากเล็กน้อย การที่เขาทำแบบนั้นกับผมมันยิ่งทำให้สติของผมกระเจิง

ไม่เหลือแล้ว...เร้าร้อนเกินไป

คนเมาไม่หยุดแค่จูบ เขาผละออกและไล้ริมฝีปากลงมาที่ลำคอของผม กดจูบลากผ่านจนผมรู้สึกเจ็บนิดๆ สาบเสื้อที่ผมสวมใส่อยู่ก็ถูกรุกล้ำโดยฝ่ามือใหญ่และร้อน เขาลากฝ่ามือไปตามหน้าท้องของผมและลากลงต่ำไปเรื่อยๆ

“อื้อ~” ผมหลุดเสียงครางออกมาทันทีที่ฝ่ามือของครูแจบอมหายเข้าไปในกางเกงขาสั้นของผม เขาไม่ได้แค่ลูบไล้แล้ว แต่เขากำลังบีบคลึงมันเบาๆ...เกินไปแล้วนะ

“จะ...จินยอง...” เขาเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแถมยังเบาเหมือนกระซิบ แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายกำลังมอบให้มันดึงสติของผมจนหลุดกระจาย

“อ๊า...~” เวลาผ่านไปกางเกงขาสั้นที่ผมเคยใส่ก็ถูกโยนไปไกลแถมครูแจบอมยังลุกขึ้นปลดกางเกงของตัวเองออกด้วย ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้  ในใจก็นึกกลัวขึ้นมา ผมกลัวเจ็บ กลัวปวด..กลัวไปหมด

“ผมชอบครูจินยองนะครับ” ครูแจบอมบอกแบบนั้นอีกครั้งแล้วก็ใช้มือแยกเรียวของของผมให้กว้างออก นาทีนั้นผมช็อกและตกใจมาก กลัวจนหัวใจเต้นแทบจะหลุดออก ไม่ได้เตรียมใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นเลย

“ครู...แจบอม...” ผมพยายามที่จะเรียกให้อีกฝ่ายได้สติ แต่เสียงของผมมันทั้งสั่นและเบาหวิว

“อ่า...” ผมเกร็งไปหมดทั้งตัวเมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย สักพักมันก็ขยับเนิบช้าแต่ทำให้ผมแทบจะขาดใจ ไม่เคยสักครั้งที่จะทำแบบนี้ ผมไม่เคยจริงๆ...

“อ๊ะ...อ่า...” เสียวซ่านไปทั้งร่างกายจนต้องกำผ้านวมที่เอามาปูนอนจนมันยับคามือ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นมาเลย เพราะแรงสอดแทรกมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เหมือนคนตัวสูงกว่าต้องการให้ผมชินกับสัมผัส เขาถึงได้ทำแบบช้าและเนิบนาบ ผ่านไปอีกประมาณสองนาทีผมก็รู้สึกว่ามีอะไรที่มากกว่านิ้วมือสอดเข้ามา...มันทั้งเจ็บและผมก็แทบจะขาดใจ หน้าท้องหดเกร็งไปหมด เรียวขาที่เคยตั้งฉากก็หมดแรงและล่วงพับไปข้างหนึ่ง

ผมเห็นร่างสูงของครูแจบอมคร่อมร่างของผม ใบหน้าของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าทรมานและอึดอัดมากขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ละออกไปแต่กลับสอบกายเข้าหาผมจนผมรู้สึกว่ามันสุดทางแล้วจริงๆ

“อ่า...” เขาครางเสียงต่ำและใช้ฝ่ามือลูบหน้าผากของผมเบาๆ ผมสบตากับคนที่คิดว่าเมาแล้วก็เห็นแววตาที่สื่อออกมาว่าเขาชอบผม...มันชัดเจนมากๆ

“อ๊ะ~...อ่า~” เสียงครางของผมหลุดออกมาเมื่อคนที่ว่าเมาขยับร่างเข้าหาผม สัมผัสหนักๆที่ชำแรกเข้ามาทำให้ผมเกร็งแล้วเกร็งอีก มันไม่เคยและไม่ชิน ทำยังไงผมก็ไม่ชิน

“อ่า...จะ..จินยอง” ระหว่างที่เขาขยับกายเข้าหาผมหนักๆนั้น ครูแจบอมก็ร้องเรียกชื่อผมซ้ำๆ เหมือนกับว่าในมโนสำนึกของเขามีแค่ผม มีแต่ผมอย่างนั้นหรอ...

“อ๊า~ อื้ออ~” ผมไม่มีสติมากพอที่จะตอบรับอีกฝ่ายกลับไปได้ แรงกระแทกที่ส่งมาทำให้ผมควบคุมสติไม่อยู่ ทั้งจุกและเสียดจนเกินจะบรรยาย หมดแล้วซึ่งสติที่ควรจะมี ผมก็เลยนอนปล่อยเสียงครางไปเรื่อยแถมบางครั้งยังหดเกร็งหน้าท้องเพราะความเสียวซ่านด้วยเพราะครูแจบอมกระแทกโดนจุดกระสันของผมพอดี

เนินนานเหมือนผ่านไปเป็นวันที่ผมได้แต่นอนครางอยู่ใต้ร่างของอีกฝ่าย เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนมาก หยาดเหงื่อที่เกาะตามกรอบหน้าหล่อไหลลงมากองกันที่ปลายคางและหยดลงใส่ตัวผม สองมือที่กำผ้านวมแน่นก็ลากไปกอบกุมที่ใบหน้าหล่อนั้นเบาๆ

เหมือนผมกำลังหลงเขาไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ

“อื้อ!~” ผมครางออกมาเหมือนจะขาดใจเมื่อรับรู้ถึงแรงอัดฉีดที่พุ่งเข้ามาในร่างกาย มันอุ่นวาบไปทั้งหน้าท้อง เหมือนจะรู้สึกดีแต่กลับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ร่างสูงที่อยู่ด้านบนหอบหายใจแรงๆและซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของผม เสียงลมหายใจของเราสองคนสอดประสานกันอย่างลงตัว หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ

“ครู..แจบอม” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา หวังว่าเขาจะรู้สึกตัวบ้าง แต่ปรากฏว่าเขาหลับไปทั้งๆที่ร่างกายของเรายังสอดประสานกัน แถมเขายังนอนทับอยู่บนตัวผมด้วย ทั้งๆคนที่ควรจะหลับมันต้องป็นผมไม่ใช่หรอ? ผมรู้สึกเหมือนว่าร่างกายแหลกละเอียดยามที่ค่อยๆผลักอีกคนให้นอนหงาย นาทีที่สิ่งๆนั้นหลุดออกไปผมรู้สึกโล่งแล้วก็ตามมาด้วยอาการปวดตุบๆ

ครั้งแรกจะเป็นแบบนี้หรอ...

[ครูจินยอง...จบ]

อ่านจบแล้วกลับไปเมนต์ให้เหม่ยด้วยนะคะ >> กลับตอน