[ครูจินยอง]
ผมยิ้มรับกับคำบอกเล่าของครูแจบอม
ไม่ได้คิดว่าเขาพูดจริงๆหรอก
เพราะตอนนี้เขาเมามากแถมพูดจบก็ล้มพับซุกอยู่ที่หน้าตักของผม
ร่างสูงกว่าแน่นิ่งไปจนผมรู้สึกเป็นห่วง
ผมอุตส่าห์เตือนเขาแล้วนะว่าไม่ให้ดื่มเยอะเพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่ครูแจบอมก็บอกว่าเขาคอแข็งก็เลยซัดไปหลายขวดเลยล่ะ
ผมค่อยๆขยับตัวเบาๆก่อนจะไปหาผ้านวมมาปูที่พื้นและเก็บพวกแก้วและขวดเหล้าออกไป
จากนั้นก็ค่อยๆลากครูแจบอมมานอนบนผ้านวมและนั่งลงข้างๆเขา
ผมชะโงกหน้ามองครูแจบอมที่เมาหลับไม่รู้เรื่องแล้วก็ยิ้มออกมา
ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าครูแจบอมคิดยังไงกับผม นักเรียนที่แสนน่ารักของผมคาบข่าวมาบอกประจำเลยแหละ
ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร
แต่พอลองสังเกตผมก็พบว่าทุกครั้งที่เจอกันครูแจบอมจะทำเพียงแค่ยิ้มและทักทายไม่กี่คำ
ท่าทางของเขาดูเก้อเขินจนผมต้องแอบยิ้ม
ถ้าถามว่าผมชอบเขาไหม...เขาก็ดูดี
ดูอบอุ่น ผมก็ชอบ
“อ๊ะ...” ผมตกใจมากเมื่อวงแขนหนาตวัดกอดรัดที่เอวของผม
ผมหันไปมองคนที่น่าจะเมาหลับแต่ก็พบว่าเขาลืมตาและมองมาที่ผม
แววตาของเขาฉ่ำเยิ้มมากๆ
“ครู...จินยอง...”
เขาเรียกชื่อผมเสียงกระเส่าแถมยังกอดผมแน่นกว่าเดิม ผมทำอะไรไม่ถูกก็เลยเอามือดันที่หน้าอกกว้างไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิครับ ครูแจบอม” ผมร้องบอกเมื่อเขาพยายามดึงผมให้ล้มลงนอนข้างๆเขา
ผมงงและมึนมาก ทำไมครูแจบอมกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรอ
“ผม..ชอบครู...จินยองมากๆเลย...”
ครูแจบอมพึมพำ ผมชะงักกับคำบอกเล่าของคนเมา ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาชอบผมแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินเขาพูดออกมาแบบนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะเมาแต่ผมเชื่อว่ามันออกมาจากใจของเขา
ไม่เคยได้ยินหรอว่า
เวลาเมาคนเราจะพูดความในใจออกมา
“ครับ...ผมรู้ครับ” ผมตอบรับกลับไป
รู้อยู่แก่ใจว่าพูดไปเขาก็ไม่รับรู้แต่ผมก็อยากจะพูด
“อือ...” แล้วคนเมาก็หลับไป
ผมถอนหายใจออกมาดังฟู่แล้วก็นอนนิ่งๆข้างๆครูแจบอม
เวลาผ่านไปสักพักคนเมาก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง
“อ๊ะ..” ผมร้องออกมาที่อยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นมาคร่อมร่างของผมไว้
ใบหน้าของเขาใกล้ผมมากจนลมหายใจที่คลุ้งกลิ่นแอลกอฮอล์รินรดที่แก้มของผม
ด้วยความที่ผมทั้งเขินและตกใจก็เลยหันหน้าหนีแต่ก็กลับกลายเป็นว่าเปิดทางให้ครูแจบอมซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม
“อืม...”
เขาครางในลำคอเหมือนพึงพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมยกมือขึ้นจับไหล่ของครูแจบอมเบาๆ
ไม่ได้ผลักเขาออก แค่จับไว้เฉยๆ
“ครูแจบอมครับ...ครู...อื้อ”
ผมพยายามที่จะเรียกให้เขาได้สติแต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าเรียกชื่อ
ริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาซะก่อน
เสียงและคำพูดทั้งหมดที่ผมเตรียมไว้ก็ถูกกลืนหายไปในลำคอ
การที่ถูกบดจูบแรงๆแบบนั้นทำให้ผมรับไม่ไหว
ไม่ใช่ว่าไม่เคยจูบนะ ผมเคย แต่ครั้งนั้นก็ไม่ได้ร้อนแรงขนาดนี้
“ฮึก..”
ผมพยายามฝืนหายใจแรงๆเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจเริ่มขาดห้วง
ครูแจบอมก็บดขยี้ลงมาไม่ให้ผมได้ตั้งตัว
ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดลิ้นของผมทันทีที่ผมเผลอเผยอปากเล็กน้อย
การที่เขาทำแบบนั้นกับผมมันยิ่งทำให้สติของผมกระเจิง
ไม่เหลือแล้ว...เร้าร้อนเกินไป
คนเมาไม่หยุดแค่จูบ
เขาผละออกและไล้ริมฝีปากลงมาที่ลำคอของผม กดจูบลากผ่านจนผมรู้สึกเจ็บนิดๆ
สาบเสื้อที่ผมสวมใส่อยู่ก็ถูกรุกล้ำโดยฝ่ามือใหญ่และร้อน
เขาลากฝ่ามือไปตามหน้าท้องของผมและลากลงต่ำไปเรื่อยๆ
“อื้อ~”
ผมหลุดเสียงครางออกมาทันทีที่ฝ่ามือของครูแจบอมหายเข้าไปในกางเกงขาสั้นของผม
เขาไม่ได้แค่ลูบไล้แล้ว แต่เขากำลังบีบคลึงมันเบาๆ...เกินไปแล้วนะ
“จะ...จินยอง...”
เขาเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแถมยังเบาเหมือนกระซิบ แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
ความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายกำลังมอบให้มันดึงสติของผมจนหลุดกระจาย
“อ๊า...~” เวลาผ่านไปกางเกงขาสั้นที่ผมเคยใส่ก็ถูกโยนไปไกลแถมครูแจบอมยังลุกขึ้นปลดกางเกงของตัวเองออกด้วย
ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ในใจก็นึกกลัวขึ้นมา
ผมกลัวเจ็บ กลัวปวด..กลัวไปหมด
“ผมชอบครูจินยองนะครับ” ครูแจบอมบอกแบบนั้นอีกครั้งแล้วก็ใช้มือแยกเรียวของของผมให้กว้างออก
นาทีนั้นผมช็อกและตกใจมาก กลัวจนหัวใจเต้นแทบจะหลุดออก
ไม่ได้เตรียมใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นเลย
“ครู...แจบอม...”
ผมพยายามที่จะเรียกให้อีกฝ่ายได้สติ แต่เสียงของผมมันทั้งสั่นและเบาหวิว
“อ่า...”
ผมเกร็งไปหมดทั้งตัวเมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย
สักพักมันก็ขยับเนิบช้าแต่ทำให้ผมแทบจะขาดใจ ไม่เคยสักครั้งที่จะทำแบบนี้
ผมไม่เคยจริงๆ...
“อ๊ะ...อ่า...”
เสียวซ่านไปทั้งร่างกายจนต้องกำผ้านวมที่เอามาปูนอนจนมันยับคามือ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นมาเลย
เพราะแรงสอดแทรกมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนคนตัวสูงกว่าต้องการให้ผมชินกับสัมผัส
เขาถึงได้ทำแบบช้าและเนิบนาบ ผ่านไปอีกประมาณสองนาทีผมก็รู้สึกว่ามีอะไรที่มากกว่านิ้วมือสอดเข้ามา...มันทั้งเจ็บและผมก็แทบจะขาดใจ
หน้าท้องหดเกร็งไปหมด เรียวขาที่เคยตั้งฉากก็หมดแรงและล่วงพับไปข้างหนึ่ง
ผมเห็นร่างสูงของครูแจบอมคร่อมร่างของผม
ใบหน้าของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าทรมานและอึดอัดมากขนาดนั้น
แต่เขาก็ไม่ได้ละออกไปแต่กลับสอบกายเข้าหาผมจนผมรู้สึกว่ามันสุดทางแล้วจริงๆ
“อ่า...”
เขาครางเสียงต่ำและใช้ฝ่ามือลูบหน้าผากของผมเบาๆ
ผมสบตากับคนที่คิดว่าเมาแล้วก็เห็นแววตาที่สื่อออกมาว่าเขาชอบผม...มันชัดเจนมากๆ
“อ๊ะ~...อ่า~” เสียงครางของผมหลุดออกมาเมื่อคนที่ว่าเมาขยับร่างเข้าหาผม
สัมผัสหนักๆที่ชำแรกเข้ามาทำให้ผมเกร็งแล้วเกร็งอีก มันไม่เคยและไม่ชิน
ทำยังไงผมก็ไม่ชิน
“อ่า...จะ..จินยอง”
ระหว่างที่เขาขยับกายเข้าหาผมหนักๆนั้น ครูแจบอมก็ร้องเรียกชื่อผมซ้ำๆ เหมือนกับว่าในมโนสำนึกของเขามีแค่ผม
มีแต่ผมอย่างนั้นหรอ...
“อ๊า~ อื้ออ~”
ผมไม่มีสติมากพอที่จะตอบรับอีกฝ่ายกลับไปได้
แรงกระแทกที่ส่งมาทำให้ผมควบคุมสติไม่อยู่ ทั้งจุกและเสียดจนเกินจะบรรยาย
หมดแล้วซึ่งสติที่ควรจะมี ผมก็เลยนอนปล่อยเสียงครางไปเรื่อยแถมบางครั้งยังหดเกร็งหน้าท้องเพราะความเสียวซ่านด้วยเพราะครูแจบอมกระแทกโดนจุดกระสันของผมพอดี
เนินนานเหมือนผ่านไปเป็นวันที่ผมได้แต่นอนครางอยู่ใต้ร่างของอีกฝ่าย
เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนมาก หยาดเหงื่อที่เกาะตามกรอบหน้าหล่อไหลลงมากองกันที่ปลายคางและหยดลงใส่ตัวผม
สองมือที่กำผ้านวมแน่นก็ลากไปกอบกุมที่ใบหน้าหล่อนั้นเบาๆ
เหมือนผมกำลังหลงเขาไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ
“อื้อ!~”
ผมครางออกมาเหมือนจะขาดใจเมื่อรับรู้ถึงแรงอัดฉีดที่พุ่งเข้ามาในร่างกาย
มันอุ่นวาบไปทั้งหน้าท้อง เหมือนจะรู้สึกดีแต่กลับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
ร่างสูงที่อยู่ด้านบนหอบหายใจแรงๆและซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของผม
เสียงลมหายใจของเราสองคนสอดประสานกันอย่างลงตัว หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ
“ครู..แจบอม” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา
หวังว่าเขาจะรู้สึกตัวบ้าง
แต่ปรากฏว่าเขาหลับไปทั้งๆที่ร่างกายของเรายังสอดประสานกัน แถมเขายังนอนทับอยู่บนตัวผมด้วย
ทั้งๆคนที่ควรจะหลับมันต้องป็นผมไม่ใช่หรอ? ผมรู้สึกเหมือนว่าร่างกายแหลกละเอียดยามที่ค่อยๆผลักอีกคนให้นอนหงาย
นาทีที่สิ่งๆนั้นหลุดออกไปผมรู้สึกโล่งแล้วก็ตามมาด้วยอาการปวดตุบๆ
ครั้งแรกจะเป็นแบบนี้หรอ...
[ครูจินยอง...จบ]
อ่านจบแล้วกลับไปเมนต์ให้เหม่ยด้วยนะคะ >> กลับตอน